Natuurlijk had je gewonnen. Met kaarten. Natuurlijk vierde je je overwinning zoals we dat van je gewend waren. Op je balkon. 'Wer ist der beste herzenjager von der welt'? Je befaamde karatetrap op het randje van het balkon pakte alleen verkeerd uit. We zagen de beelden. Er was meer plat dan alleen je neus.
Ik ben altijd nieuwsgierig geweest naar je jeugd Louis. Ik sprak wat jeugdvrienden van je en ze bevestigden mijn vermoeden. Kees die tegenover je woonde wist het nog goed te vertellen. Toen hij een keer vroeg of hij op je skelter mocht, was je not amused: 'Hoezo op mijn skelter. Ben je doof ofzo? Wat heb ik gezegd? Juist...mijn skelter. Dat betekent dat het van mij is. Mijn persoonlijke eigendom. Denk je nu echt dat ik ongetalenteerde sukkels op mijn skelter rond laat rijden. Kees, jij zal nooit een totaalmens worden'. Je was toen acht.
Je oneindige zelfliefde ging ver. In je laatste jaren bij FC Bayern moesten de spelers eerst je schoenen kussen, sieg Louis roepen voordat ze achterwaarts de kleedkamer in mochten. De materiaalman mocht je niet direct aankijken. Als hij dat wel deed moest hij op zijn knieen de trapjes van het stadion op. Tweehonderd keer. Daarna moest hij met zijn eigen bloed 'Tut mir leid Louis' op je flipover schrijven.
Ik vind het knap Louis. Niemand had gedacht dat het nog een keer zou kunnen. Niet bij de Duitsers althans. Die hadden hun portie schreeuwende dictators met absurde ideeen wel gehad. Jij hebt het tegendeel bewezen. Ze lagen aan je voeten...
Het was een prachtige begrafenis. Zoals we van je verwacht hadden. Een koets, witte paarden, vlagvertoon en 300.000 Duitsers die op Chinese wijze met geprint papier je gezicht vormden. Daarna een plechtigheid bij je standbeeld.
Bescheidenheid was niet zo je ding. Juichen op een balkon uiteindelijk ook niet.
Vaarwel Louis I
Geen opmerkingen:
Een reactie posten