d'Ode aan Do,

Oh thinking about our younger years... Ja hoor, daar was je. Zuchtend 'zong' je jezelf de Top 40 binnen, een ambitieus Do-re-mi-fa-solletje. Schreeuwend kondigde je aan dat het jouw nummer was. Fluisterend voegde je eraan toe dat ene Bryan Adams misschien ook wel een keer eerder zo'n soort van nummer dat toevallig ook 'Heaven' heet, had gezongen. Ooit. Lekker bluffen. Gelukkig heb je maar één gezichtsuitdrukking, dus het was niet aan je te zien met die strakke kop van je. Je had moeten gaan pokeren joh. Maar nee, jij bleef lekker doen waar je pas echt goed in was: zingen als een invalide zeikstraal. Gekkie. Veel hits heb je niet gehad, maar dat is ook niet nodig. Eén keer raak schieten en Nederland houdt van je. Af en toe een interview in de Story of de Tina en bij tijd en wijle komen opdraven bij Tros Muziekplein. Wij tevreden (want we keken toch niet), jij tevreden.

Toen je ook nog eens een veel te lekkere man aan de haak sloeg, vroeg vrouwelijk Nederland zich af waar de fok jij dat aan had verdiend hoeveel jouw nieuwe lover verdiende als senior artist manager bij die vrolijke Entertainment Group. En toen Marc Verschoor voor jou op de knieën ging, was jij in de zevende Heaven. Helaas sleepte Marco Borsato jouw hubbie mee in zijn Titanic en jij dacht: wordt het niet eens tijd om te scheiden. Zo gezegd zo gedaan. Maar je was toch ook "wel een beetje verdrietig", snifte je in interviews. Echter, twee maanden later stelde je ons alweer gerust: "Het verdriet is gesleten." Wow. Wat een supergevoelige vrouw ben jij toch.

Nog jammerder was het dat je daarna besloot je oogleden te liften. Natuurlijk zagen wij wel dat je oogleden hingen. Maar je had zelf ook kunnen bedenken dat daar geen enkele chirurgische ingreep tegenop kan. En áls je er dan toch voor gaat, doe dat dan niet in de Marijke Helwegen Kliniek. Tsjongejonge Do, ik gaf je meer credits dan dat. Je gansche gezicht werd verbouwd. Toen je na acht weken uit de kliniek kwam, leek je ineens sprekend op Nick. Van Simon. Maar ja, die hebben we al. En één Nick is – geloof me nou maar – ontzettend veel meer dan genoeg. Je voelde het. Je was overbodig geworden in de artiestenwereld. Niemand zat meer op jou te wachten (als we dat al deden). En ook thuis bleef je 8-zitsbank angstvallig leeg.

Eenzaam ben je gestorven, toen een gestoorde Nick & Simon fan jou wurgde met haar slipje, terwijl je je zat te bezatten in een karaokekroeg in Stinkhoek, Noord-Brabant. Daar waar het ooit allemaal begon. Ik hoop voor jou dat je nu écht in Heaven bent, Dominique Rijpma van Hulst.