Sapperdeflap! Net de vijftig niet gehaald. Het bericht dat je was overleden kwam echter geenszins als een verrassing. Voor mij niet. Ik bedoel, kom op, we weten allebei dat je al die jaren te veel van jezelf vroeg. Met die instelling ben je ook zover gekomen natuurlijk. Je eigen M langs de snelwegen. Wereldwijd. Knap hoor.
Twee banen had je: én bij die fastfoodketen én bij die kankerkinderen. Dan vraag je er natuurlijk om. En maar lachen met dat rode smoel van je. En die geinige bolle neus. Mensen lachten met jou mee. Ik niet. Ik vond je eigenlijk een enge kutclown. Eén van de redenen dat ik mijn cheeseburgers liever bij Burger King haalde. En twisted fries, want die had jij niet.
Je probeerde het te verbergen. Je angst. André Hazes en Guus Meeuwis zeiden nog: "Geef die maar aan mij", maar jij liet je niet zo snel helpen. Je wilde alles zelf doen. Onder die enorme laag make-up zat iemand die zichzelf voor de gek hield. Begrijpelijk, hoe kun je jezelf nog serieus nemen met zulke ridicule kousen. Je was klaar voor het échte werk, zei je de laatste keer dat ik je sprak. Het circus in. Je grote droom. Maar je auditie verliep teleurstellend. Ze hebben je kapotgemaakt, Ronald. Ze hadden beter moeten weten. Jij was godverdomme een clown in hart en nieren. Het laatste beetje leven dat je in je had, hebben ze gesloopt door je een baan als Schizofrene Koorddanser aan te bieden.
En nog geen dag later was je dood. Wat mij betreft je beste grap tot nu toe. Rust zacht, gekke clown.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten