Lief klein konijntje...

...had een vliegje op z'n neus. Zo gaat het populaire kroegliedje althans. Bij jou is het refrein 'had een moedervlekje op d'r neus'. Ik kon naar niets anders meer kijken Nicolette. Het is net als de absurde haargrens van Yolanthe of de Shar-Pei hondennek van nieuwslezeres Sacha de Boer. Als je oog er eenmaal op gevallen is, zie je niets anders meer. Hoe lief je ook keek in de camera, hoe prachtig je blonde haren ook wapperden, ik ergerde me alleen maar aan dat kleine bruine puntje op je neus.

Goed ik geef toe, het was niet het enige wat me stoorde aan je. Je paste moeiteloos in de rij nietszeggende pratende Barbies op televisie. Ik zie de televisiemakers al overleggen. 'Goed, we hebben een programma waarin een gezin het moeilijk heeft gehad en een gratis verbouwing cadeau krijgt. Wie zullen we als presentatrice nemen? Het moet iemand zijn die heel goed kan acteren dat het ze ook echt iets kan schelen. Iemand die een verdomd mooie pruillip weg kan zetten'. Vaak kwamen ze bij jou uit of bij Tooske. Het acteren zat namelijk in je bloed. Een rol acteren bedoel ik dan. Een rol spelen ging je wat minder af. Ja, je acteerde wel prachtig in voetbalvrouwen. Vooral die ene scene waarin je doggy-style genomen werd door Bas Muijs.

Het faken. Dat moet in de genen zitten. Ik ken je moeder niet maar ik heb wel een beeld. Ik zie een zwaar opgemaakte vrouw van middelbare leeftijd voor me. Vraagt aan de visite hoe het met ze gaat en net als ze antwoord willen geven, roept ze al vanuit de keuken 'willen jullie de koffie met of zonder melk'. Een vrouw die acteerde voor de buitenwereld en leefde voor zichzelf. Een net iets grotere lichtslang dan de buren met kerst, de eerste met een botox-behandeling in de straat en alleen iets geven aan een collectant als er mensen uit de buurt aanwezig zijn. Vervolgens heel hard roepen 'ja, ik vind 50 euro geven voor Jantje Beton heel normaal. Het is zo'n goed doel!'

Wat een simpele ingreep bij de dermatoloog niet had kunnen voorkomen Nicolette. Wie had verwacht dat dat kleine puntje op je neus zou uitgroeien tot een dodelijk monster.

Dag schijnbaar lief klein konijntje...dag Nicolette van Dam.

Louis

Natuurlijk had je gewonnen. Met kaarten. Natuurlijk vierde je je overwinning zoals we dat van je gewend waren. Op je balkon. 'Wer ist der beste herzenjager von der welt'? Je befaamde karatetrap op het randje van het balkon pakte alleen verkeerd uit. We zagen de beelden. Er was meer plat dan alleen je neus.

Ik ben altijd nieuwsgierig geweest naar je jeugd Louis. Ik sprak wat jeugdvrienden van je en ze bevestigden mijn vermoeden. Kees die tegenover je woonde wist het nog goed te vertellen. Toen hij een keer vroeg of hij op je skelter mocht, was je not amused: 'Hoezo op mijn skelter. Ben je doof ofzo? Wat heb ik gezegd? Juist...mijn skelter. Dat betekent dat het van mij is. Mijn persoonlijke eigendom. Denk je nu echt dat ik ongetalenteerde sukkels op mijn skelter rond laat rijden. Kees, jij zal nooit een totaalmens worden'. Je was toen acht.

Je oneindige zelfliefde ging ver. In je laatste jaren bij FC Bayern moesten de spelers eerst je schoenen kussen, sieg Louis roepen voordat ze achterwaarts de kleedkamer in mochten. De materiaalman mocht je niet direct aankijken. Als hij dat wel deed moest hij op zijn knieen de trapjes van het stadion op. Tweehonderd keer. Daarna moest hij met zijn eigen bloed 'Tut mir leid Louis' op je flipover schrijven.

Ik vind het knap Louis. Niemand had gedacht dat het nog een keer zou kunnen. Niet bij de Duitsers althans. Die hadden hun portie schreeuwende dictators met absurde ideeen wel gehad. Jij hebt het tegendeel bewezen. Ze lagen aan je voeten...

Het was een prachtige begrafenis. Zoals we van je verwacht hadden. Een koets, witte paarden, vlagvertoon en 300.000 Duitsers die op Chinese wijze met geprint papier je gezicht vormden. Daarna een plechtigheid bij je standbeeld.

Bescheidenheid was niet zo je ding. Juichen op een balkon uiteindelijk ook niet.

Vaarwel Louis I

Lieve Van Lexmond,

Er zijn Goede Tijden, er zijn Slechte Tijden. Toen ik jou voor het eerst zag, wist ik dat je goede tijden zou brengen. Ik zag het aan die enorme neus van je. Wow. Een ware pyramide in een boerenlandschap. Heel uniek enzo. En toch kwam je in de Playboy, Lieke. Dat geeft alle andere vrouwen moed. Dat en nog veel meer. Je irritante gedrag dat kennelijk probleemloos gecompenseerd werd door je tieten. Je totale gebrek aan talent. Gewoon, je alles. Goede tijden dus, ik kreeg gelijk. Want wat heb ik me rot gelachen om jou. Dank daarvoor.

Op weg naar het hoogtepunt in je bloedgeile carrière werd je overreden door een tractor. Zo jammer dat je je eigen begrafenis niet kunt presenteren, want daar was je nou juist zo goed in. Heerlijk was het om ook jou in RTL Boulevard te zien, naast al die andere geweldige BN'ers. Je deed niet voor hen onder. Je lág er waarschijnlijk wel onder, maar dat terzijde.  

Rust zacht, Lieke. Ik hoop dat je op je rug ligt, want en profil lijkt je neus nog reusachtiger.

d'Ode aan Do,

Oh thinking about our younger years... Ja hoor, daar was je. Zuchtend 'zong' je jezelf de Top 40 binnen, een ambitieus Do-re-mi-fa-solletje. Schreeuwend kondigde je aan dat het jouw nummer was. Fluisterend voegde je eraan toe dat ene Bryan Adams misschien ook wel een keer eerder zo'n soort van nummer dat toevallig ook 'Heaven' heet, had gezongen. Ooit. Lekker bluffen. Gelukkig heb je maar één gezichtsuitdrukking, dus het was niet aan je te zien met die strakke kop van je. Je had moeten gaan pokeren joh. Maar nee, jij bleef lekker doen waar je pas echt goed in was: zingen als een invalide zeikstraal. Gekkie. Veel hits heb je niet gehad, maar dat is ook niet nodig. Eén keer raak schieten en Nederland houdt van je. Af en toe een interview in de Story of de Tina en bij tijd en wijle komen opdraven bij Tros Muziekplein. Wij tevreden (want we keken toch niet), jij tevreden.

Toen je ook nog eens een veel te lekkere man aan de haak sloeg, vroeg vrouwelijk Nederland zich af waar de fok jij dat aan had verdiend hoeveel jouw nieuwe lover verdiende als senior artist manager bij die vrolijke Entertainment Group. En toen Marc Verschoor voor jou op de knieën ging, was jij in de zevende Heaven. Helaas sleepte Marco Borsato jouw hubbie mee in zijn Titanic en jij dacht: wordt het niet eens tijd om te scheiden. Zo gezegd zo gedaan. Maar je was toch ook "wel een beetje verdrietig", snifte je in interviews. Echter, twee maanden later stelde je ons alweer gerust: "Het verdriet is gesleten." Wow. Wat een supergevoelige vrouw ben jij toch.

Nog jammerder was het dat je daarna besloot je oogleden te liften. Natuurlijk zagen wij wel dat je oogleden hingen. Maar je had zelf ook kunnen bedenken dat daar geen enkele chirurgische ingreep tegenop kan. En áls je er dan toch voor gaat, doe dat dan niet in de Marijke Helwegen Kliniek. Tsjongejonge Do, ik gaf je meer credits dan dat. Je gansche gezicht werd verbouwd. Toen je na acht weken uit de kliniek kwam, leek je ineens sprekend op Nick. Van Simon. Maar ja, die hebben we al. En één Nick is – geloof me nou maar – ontzettend veel meer dan genoeg. Je voelde het. Je was overbodig geworden in de artiestenwereld. Niemand zat meer op jou te wachten (als we dat al deden). En ook thuis bleef je 8-zitsbank angstvallig leeg.

Eenzaam ben je gestorven, toen een gestoorde Nick & Simon fan jou wurgde met haar slipje, terwijl je je zat te bezatten in een karaokekroeg in Stinkhoek, Noord-Brabant. Daar waar het ooit allemaal begon. Ik hoop voor jou dat je nu écht in Heaven bent, Dominique Rijpma van Hulst.

René: Just say goodbye

Godverdomme, wat ben jij mooi 'gewoon' dood gegaan zeg. Precies zoals je het wilde; gewoon doodgaan. Niet met drie flessen bubbels achter je kiezen, kaviaar tussen je tanden en drie naakte hoeren om je heen. Nee, gewoon gepast een hartaanval krijgen terwijl je de vuilnis buiten zet. Prachtig. Je doel is bereikt René. Frans Bauer had zo ook dood kunnen gaan.

Eindelijk een poging die slaagt. Jaren ben je bezig om je patserige imago weg te poetsen. Je gaat nota bene nog in de bijstand om te laten zien dat je ook maar een gewone jongen bent. Het waren mooie pogingen René. We geloofden het alleen niet. Nadat het rode lichtje van de camera uitging, vervloekte je al die armoedzaaiers in die smerige tokkiewijk. Snel je Hummer in en terug naar het Gooi. Weg van die bijstandsellende. Je vrouw deed ook zo haar best om gewoon 'Wendy van Dijk-achtig' lief gevonden te worden. Als een schooiende puppie met iets teveel rimpels probeerde ze tranen eruit te persen bij de voedselbank.

Dan je zangtalent. Nou ja talent. Er kwam geluid uit wat met een beetje fantasie op het geluid van een goede zanger leek. Verder stond je erbij te dansen alsof je de wc net niet gehaald had na het eten van een bedorven shoarmaschotel. Het zag er niet uit René. Omwille van het geld deed je alsof het gezellig was met Geer en Goor en trok je ook gezellige clownspakjes aan voor die karaokeshows in de Arena. Jij als echt haantje kon echter het homobloed van die twee valse nichten wel drinken. Wat je dan niet deed, want daar krijg je enge ziektes van.

Nee René, je bent gestorven zoals je dat wilde. Je bent nu echt een 'dood'gewone jongen. Jammer alleen dat ik je nog steeds zie als die omhoog gevallen Amsterdamse patser. Was toch lekker die patser gebleven René....

Mazzel

Zusje Monique

Het heeft toch iets symbolisch. Sterven door te stikken in een broodje paling. Ik kan allerlei grappen maken nu rondom de palingsound en dat het bij jou blijkbaar niet je strot uitkomt, maar ik doe het niet. Niets dan goeds over de doden. Ik vind dat je alles uit je carrière hebt gehaald. Gelet op je verstandelijke niveau was je zonder beroemde broer cassiere geworden bij de plaatselijke Blokker. Nog een hele slechte waarschijnlijk ook. Wat ik zo in je waardeerde Monique was dat je zo lekkers kinds bleef. Stampvoetend moet je dag en nacht je ouders gek hebben gemaakt dat het niet eerlijk is dat Jan zo beroemd is en jij niet. In je tweety-pyama op je 16e 's-nachts je ouders het bed uit janken. Je slapende papa bekogelen met zijn zelfgevangen palingen en je mama gewoon niet meer helpen met de afwas. Het kon niet zo zijn dat jij, Monique Smit, de zus van, geen droomcarriere zou hebben.

Je vader, moeder en je broer konden het gejammer van je niet meer aan en verdomd. Een handvol producers hebben zich nachten in het zweet gewerkt om met veel special effects iets van je te maken. De techniek doet wonderen tegenwoordig. Daar stond je dan. Met je bolle wangen te stralen tussen de rest van de palingmaffia. Je had je zin gekregen. Niemand kon om jullie heen. Wilde je Jan Smit boeken, dan kreeg je zijn kleine verwende zusje erbij net als de Drie J's en Nick&Simon.

Je kinderlijke instelling kwam overigens ook prachtig van pas in je presentatiekunst van het programma de Kids Top 40. Je vragen waren precies in de lijn van de doelgroep die naar het programma keek. Je danste als een meisje die voor de spiegel stond te oefenen voor de allereerste schoolfuif. Je giechelde als Thomas Berger iets liefs tegen je zei.

Je leefde je droom Monique. Geen droom om de werken van Nietzsche te doorgronden. Geen droom om in Mexico de rijke cultuur van de maya's beter te leren begrijpen. Nee...jouw droom was om net als je broer te worden. Het was je bijna gelukt Monique. Dat die ene paling je nu fataal is geworden.

Dag Monique. Je was er zo dichtbij.....

Freek

Je zag er al jaren uit als een lijk maar nu ben je het dan ook echt. De slimmere oudere broer van Youp was je. Wat kon je het slecht verkroppen dat kleine Youp met zijn platte humor meer succes had op het toneel. Jij met je prachtige semi-intellectuele woordgrapjes, de bezinning in je conference en je politieke sensitiviteit. Daar hadden ze niet van terug in de zaal. Je zag je publiek in vertwijfeling zitten. Ze hadden geen idee waar je het over had en wanneer ze wel of niet moesten lachen maar ze konden wel op een verjaardag vertellen dat ze naar 'Freek' geweest waren. Daarmee kon je wel even laten zien dat je niet zo dom was als dat je eruit zag.

Dat werkte de laatste jaren niet meer Freek. Je moest met de stroom mee. Met de Youp's, de Guido's, de Theo's en alle anderen. Inspelen op actualiteit in combinatie met een flauwe grap: altijd succes! Dus zag ik je laatst optreden in Volendam. Je opende met een prachtige grap over de inboedel van Jan Smit. Het publiek lachte maar je verkocht je ziel voorgoed.

Het blijft ook verdomd moeilijk; op je hoogtepunt stoppen. Jij kon het niet. Het werd genant Freek. Je verschijning, je krakende stem, je steeds flauwer wordende grappen en je vreselijke liedje 'is er leven na de dood'.

Laten we hopen voor alle doden onder ons, dat er voor jou geen leven na de dood is.

Vaarwel Freek