De 'Bonfire' onder de misdaadjournalisten. Dat was je Peter R. Wat kon jij verdomme mooi lopen voor de camera. Het was een dressuur van grote klasse. Linkerbeen omhoog, iets naar beneden laten zakken en net als je dacht dat je voet de grond zou raken, toch nog boven de grond houden. Daarna het rechterbeen. Niemand kon zo mooi en sierlijk wat pasjes zetten op televisie als jij.
Eigenlijk klopte alles aan je. Je strakke t-shirts waar je spieren goed zichtbaar in waren. De norse blik. Het stoer wegscheuren in je BMW 6-serie. En dan je stem. Je kon iedere misdaad oplossen door gewoon een halfuur tegen een crimineel aan te kletsen. Het nasale geluid dat je kon produceren zonder neusklem dreef ze tot waanzin.
Wat verschrikkelijk dat uitgerekend jouw levenswerk je de das om heeft gedaan. Wie had gedacht dat Joran uit Peru zou ontsnappen. Een knappe tunnel heeft hij gegraven naar Hilversum zeg. Met zijn laatste restje energie heeft hij je te grazen genomen.
Je had eigenlijk alles kunnen worden Peter R. Een macho weerman. Een stoere tuinman in Eigen Huis en Tuin. Die hele misdaadscene kon je ook geen reet schelen. Als je maar gewaardeerd om je stoere onverschrokken uitstraling. Dat je uiteindelijk de moeder van Natalee Holloway blij maakt met een dode amerikaanse mus..ach je hebt er verdomme wel een Emmy voor gekregen. Het begrip 'alles voor de kijkcijfers' is door jou uitgevonden Peter R.
Ik denk dat 99% van Nederland je geloofd heeft Peter R. Ik niet. Ik zag achter die macho-reporter een zielig mens. Iemand die thuis zijn strakke outfit verruilde voor een fluffy-pyama. Daarna huilend op de bank om een aflevering van 'Hello Goodbye'.
Je speelde een mooi rol Peter R. Niet van betekenis maar wel genoeg voor een Emmy. Die pakken ze je nooit meer af.
Dag Peter R.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten